Witamy
Naszą specjalnością jest wykonywanie wylewek betonowych, w technologii na półsucho z mixokreta spalinowego zacieranych maszynowo.
Jest to metoda bardzo szybka i jednocześnie najdokładniejsza na rynku dzięki czemu zaoszczędza sie w późniejszych etapach mnóstwo pieniędzy i nerwów związanych z poprawkami. Dlatego tak istotne jest wybrać ekipę by zrobiła to dokładnie.
Jesteśmy doświadczoną ekipą działającą w niezmienionym składzie od kilkunastu lat, NIEPIJĄCĄ, punktualną i słowną.
Nadaje sie pod każdy rodzaj podłoża (panel, płytka, deska, kamień). Każdy glazurnik chwali sobie naszą dokładość przez co ma przyjemność w swojej dalszej pracy.
Telefon czynny do późnych godzin wieczornych...
Zapraszamy
Życiorys
Wczesne życie
Urodził się w zubożałej rodzinie szlacheckiej, jako syn Ludovica Pecciego i Anny Prosperi-Buzi. Rodzina Peccich była uboga, ale szczyciła się starymi szlacheckimi tradycjami, zwłaszcza matka wywodziła swój ród od słynnego Cola di Rienzo. Ojciec był pułkownikiem w milicji baronalnej. Po wejściu Francuzów sprawował też funkcje administracyjne w nowym zarządzie miasta. Rodzina była liczna, a przyszły papież był szóstym dzieckiem, obok trzech braci i dwóch sióstr. Jego bratem był kardynał Giuseppe Pecci. Kształcił się w kolegium jezuickim w Viterbo, do którego trafił wraz z bratem Józefem w 1818 r. Nauka trwała 6 lat. Następnie kontynuował naukę na Kolegium Rzymskim oraz w Kościelnej Akademii Szlacheckiej. Uzyskał doktorat z teologii (w roku 1836) oraz obojga praw. 31 grudnia 1837 przyjął święcenia kapłańskie. W 1837 był prałatem Jego Świątobliwości oraz referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej. 27 stycznia został wybrany arcybiskupem tytularnym Damietty oraz nuncjuszem apostolskim w Belgii, którym był w latach 1843-46. Następnie, 19 stycznia 1846 został arcybiskupem Perugii. W tym czasie protestował przeciwko zajęciu miasta przez Sardynię, a także zreformował działanie tamtejszego seminarium duchownego. Popierał tomizm i pragnął zbliżenia katolicyzmu i kultury nowoczesnej. 19 grudnia 1853 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Lorenzo in Panisperna, natomiast 21 września 1877 został kamerlingiem i pozostał nim do elekcji.
Wybór na papieża
Podczas konklawe był kandydatem umiarkowanej frakcji i został wybrany w trzecim głosowaniu, 20 lutego 1878. Został ukoronowany 3 marca 1878 w Bazylice Watykańskiej. Pierścień Rybaka Leona XIII
Pontyfikat
Sprawy religijne
Leona XIII uznaje się za pierwszego nowoczesnego papieża, dążącego do dialogu ze współczesnym światem, ale nierezygnującego jednocześnie z ewangelizacji życia społecznego. Swoją postawę wyraził już w kwietniu 1878, kiedy to wydał encyklikę Humanum genus, gdzie uznał pogodzenie Kościoła z kulturą za priorytet swojego pontyfikatu. W kwestiach potępiania masonerii, socjalizmu czy nihilizmu, kontynuował politykę Piusa IX. Podobnie jak poprzednik, popierał centralizację władzy kościelnej, między innymi poprzez wzmocnienie władzy nuncjuszów, a także popierał ideę tomizmu (encyklika Aeterni Patris z 4 sierpnia 1879). W 1893 ustanowił uroczystość Świętej Rodziny, które obchodzone jest w oktawie Bożego Narodzenia. Siedem lat później, przy okazji obchodów Roku Jubileuszowego, poświęcił rodzaj ludzki Najświętszemu Sercu Jezusowemu. 13 września 1896 r. listem apostolskim Apostolicae curae święcenia w kościele anglikańskim uznał za nieważne, a sukcesję apostolską za przerwaną. Kreował 147 kardynałów na dwudziestu siedmiu konsystorzach. Za czasów Leona XIII w Polsce powstał mariawityzm, a w Stanach Zjednoczonych – Narodowy Kościół katolicki. Łącznie powołał 248 nowych biskupstw, a także pierwszego delegata w USA. W latach 90. napisał dwa listy apostolskie: Praeclara i Satis cognitum, skierowane do chrześcijan niekatolickich, których zaprosił do ponownego przyłączenia się do Kościoła rzymskokatolickiego.
Sprawy kościelne i społeczne
18 sierpnia 1883 otworzył Tajne Archiwa Watykanu, umożliwiając dostęp do nich wszystkim naukowcom, niezależnie od wyznania. Pod koniec pontyfikatu, ustalił nowe kryteria cenzury (1897) i nowego Indeksu ksiąg zakazanych (1900). 30 października 1902 powołał Papieską Komisję Biblijną, której zadaniem było troska o nauki o Biblii. Ustanowił również odznaczenie „Pro Ecclesia et Pontifice”. Leon był tercjarzem franciszkańskim i troszczył się o rozwój tego zakonu. Aby przywrócić XII-wieczne ideały i zwiększyć liczbę członków, złagodził regułę zakonną w konstytucji Misericors Dei Filius z 1888 roku. Papież dużą uwagę poświęcał sprawom społecznym. Już na początku pontyfikatu wypowiedział się przychylnie na temat ustrojów demokratycznych (encyklika Diuturnum illud z 29 czerwca 1881). Cztery lata później, 1 listopada 1885 wydał Immortale Dei, gdzie określił zakres władzy duchowej i świeckiej oraz podkreślił, że każda władza jest legalna, o ile zapewnia dobrobyt społeczny. 20 czerwca 1888 w encyklice Libertas praestantissimum, stwierdził natomiast, że Kościół winien być strażnikiem dobrze rozumianej wolności. Leon stał się znany jako autor pierwszej i najważniejszej encykliki społecznej Rerum novarum, w której przedstawione zostały zasady katolickiej nauki społecznej. Encyklika ta, wydana 15 maja 1891 roku, zawiera poglądy opowiadające się za uczciwą płacą, prawami robotników i związkami zawodowymi, przez co Leon został określony mianem „papieża robotników”.
Sprawy wewnętrzne i zagraniczne
Podobnie jak Pius IX, Leon XIII pragnął przywrócić Państwo Kościelne z jego wpływami. Nowy papież był jednak zdecydowanie bardziej otwarty na dyplomację, co umożliwiło Ottonowi von Bismarckowi wycofanie się z Kulturkampfu i ustaw antykościelnych. Leon poczynił dalsze ustępstwa na rzecz Niemiec licząc, że wraz z Austrią wystąpią one przeciw Zjednoczonemu Królestwu Włoch. Jednak nadzieje okazały się płonne, ponadto Niemcy i Austria odnowiły trójprzymierze z Włochami w 1887. Wówczas papież usiłował nawiązać kontakty z Francją, co również zakończyło się niepowodzeniem. Katolicy francuscy byli na tyle oburzeni, że odnowiono konkordat z 1801 i wprowadzono ustawy antykościelne, a papież nie otrzymał pomocy w rozwiązaniu tzw. kwestii rzymskiej. Ustanowił stosunki dyplomatyczne z Belgią, lecz nie udało mu się to z Wielką Brytanią, pomimo że poparł ją w walce ze zbuntowanymi katolikami irlandzkimi. Po zabójstwie cara Aleksandra II i wstąpieniu na tron Aleksandra III udało się nawiązać stosunki dyplomatyczne z Imperium Rosyjskim. Dzięki temu Leon XIII w 1882 roku wskrzesił diecezję kielecką i mianował 12 biskupów w 1883. Skierował także w 1894 roku encyklikę Charitatis providentiaeque do biskupów polskich w której podkreślił zasługi Polski dla chrześcijaństwa ale jednocześnie wezwał wiernych do lojalności wobec zaborców.
Śmierć
Pomnik i grób Leona XIII w Bazylice św. Jana na Lateranie Leon XIII był pierwszym papieżem urodzonym w XIX wieku, a także pierwszym, który zmarł w XX wieku; dożył wieku 93 lat (umierając 20 lipca 1903). W ostatnich dniach życia dyktując jeszcze sekretarzowi łacińskojęzyczne wiersze dotyczące problematyki umierania (ostatni z nich nosił tytuł Strapionej duszy nocne rozmyślania). Pochowany jest na Lateranie